Rozdział drugi

- Trzymaj się i pamiętaj, ten jest z czekoladą, a ten z dżemem!

- Jasne. Ten z dżemem, ten…

- Źle ! Ten jest z czekoladą !

- Dziewczyny, przestańcie. Nika sobie poradzi. No idź już, bo cię nie wpuszczą.

Przyjaciółki przytuliły się we trzy i pożyczyły dobrej podróży. Wiedziały, że nie szybko się spotkają.

- Kocham cię najbardziej na świecie! – krzyknęła Magda i ostatni raz spojrzała na Weronikę, nim ta w całości zniknęła w tunelu.

Hubert krytycznie zerknął na Madzię, ale nie skomentował.

- Idziemy – zarządził próbując ukryć zirytowanie

Ruszyli w stronę wyjścia. Monika głośno dmuchała nos w chusteczkę, ale Magda uśmiechnęła się lekko przez zły. Nie mogła tego tak zostawić. Miała całkiem ciekawy plan.

*** 

- Super, że nastąpiła mi pani na stopę. 

Nika odwróciła się i zobaczyła za sobą zadbaną blondynkę, która dołożyła jeszcze dwa słowa polskich przekleństw. Mimo nieciekawych okoliczności, poczuła pewnego rodzaju ulgę, że zaraz po dotarciu na madryckie lotnisko usłyszała ojczysty język. 

 -Oh. Bardzo mi przykro, naprawdę nie chciałam!

- Rozumiem – dziewczyna uśmiechnęła się szeroko– Nela

- Weronika – podała jej rękę i uniosła kąciki ust

Wyglądała bardzo ładnie. Jasne włosy przykrywały opalone ramiona, a grzywka zachodziła jej na szarozielone oczy.

- Widzę, że spotkałam swoją rodaczkę. Co cię sprowadza na hiszpańskie ziemie ?

- Praca. Zamierzam tu studiować.

- Tutaj ? – zdziwiła się nowo poznana polka – Madryt nie jest dobrym miejscem dla młodych ludzi. Wiesz. Kryzysy i tak dalej, brak perspektyw, brak pracy. Właśnie przez to przechodzę. Ale może nie powinnam cię w ten sposób nastawiać. Jeżeli masz chwilkę czasu, może chciałabyś opowiedzieć coś o sobie?

Nika skinęła głową i spróbowała przybliżyć swoją osobę. Nie miała zwyczaju aż tak ufać nieznajomym, jednak Nela wydawała się bardzo sympatyczna i wartą znajomości. Szły przez lotnisko Barajas wymieniając się faktami z życia. Bardzo się polubiły. Okazało się że obydwie są wielkimi fankami Realu Madryt od dzieciństwa. Każda chwila spędzona razem powodowała, że Nika czuła się dużo pewniej i bezpieczniej.

- Wiesz, mam pewien pomysł. Jest jeden wolny pokój w moim mieszkaniu. Opłaty za czynsz nie wynoszą dużo, a ja myślałam o nowej lokatorce. Mogłabyś ze mną zamieszkać. – zaproponowała Nela – Chyba, że masz już jakieś lokum na oku. Wiesz, na La Finca mieszka Iker. On ma pewnie dużo niezamieszkanych pokoi… Każdy z własną łazienką…

Dziewczyny zaśmiały się. Weronice bardzo spodobała się wizja mieszkania pod jednym dachem z taką miłą Madridistką, więc od razu się zgodziła. Bała się jedynie, że nie wystarczy jej na opłacenie domu, więc czym prędzej spytała się Neli o dokładną cenę. Na szczęście nie kłamała i jak na Hiszpanię wynosiła ona niewiele. Dowiedziała się w skrócie o stanie mieszkania i jeszcze raz podziękowała za propozycję. Jej humor zdecydowanie się polepszył, ponieważ nie miała przed sobą miesięcy życia w akademiku, a w pokoju spokojnym, blisko uczelni.

Gdy odebrały bagaże, obie, zmęczone podróżą usiadły na kawę. Pochłonięte rozmową nie zwracały uwagi na otaczający ich świat.
                                                                        ***                                                                       

- Co? Nie słyszę cię!

- Zdejmij słuchawki !

- E?

- Słuchawki! – krzyknęła Nela i wskazała na swoje uszy.

- Aa. Przepraszam. – skruszyła się Nika – Gdy Tankian śpiewa, nie obchodzi mnie nic więcej. Musisz się do tego przyzwyczaić. 

- Chciałam powiedzieć, że za chwilę będziemy na miejscu. Dwa przystanki i wysiadamy. Blok jest zaraz koło niego.

- Jaka ulica?

- Padre Damian.

- Padre Damian?! – powtórzyła zaskoczona – Przecież to jedna z ulic, na której leży Bernabeu! I jeszcze powiedz że masz widok na stadion, to chyba już nic mnie dziś nie zdziwi.

- Muszę się pochwalić, że czubek Santiago widać. Za takie widoki powinnam brać dodatkowe opłaty, co nie? – zaśmiała się Nela. Jej dobry humor udzielił się Nice i teraz obie się śmiały. Ludzie w autobusie patrzyli się na nie krzywo, ponieważ były lekko zbyt głośno, a dodatkowo nic nie rozumieli.  – Jesteśmy.

Wyszły ze swojego środka transportu i skierowały w stronę bloku. Nika co chwilę rozglądała się wokół, nie wierząc, że naprawdę jest w Madrycie.

- Zamknij usta. – uśmiechnęła się Nela

- Spadaj. Podziwiam.

Dotarły na miejsce. Blok nie był może szczytem blokowych marzeń, ale nie mogła narzekać. Na dole mieściły się różne sklepy i markety, a powyżej znajdowało się kilka pięter. Pomarańczowa farba miejscami zdarła się ze starości. Gdy wdrapały się na samą górę, zasapana Nika zapytała:

- Nie ma tu jakiejś windy? Wchodzenie na to piętro z bagażem o własnych nogach to nie lada wyzwanie.

- Jest. – odparła Nela – Ale pomyślałam, że nabierzesz trochę masy mięśniowej, chudzino.

Weronika popatrzyła się na nową koleżankę chłodno. Weszły do środka. Mieszkanie nie było duże, ale bardzo przytulne. Ściany pomalowano na kremowo i wszędzie wisiały obrazki. Kuchnia była jasna i przestronna, połączona z salonem, a obok znajdowały się trzy pokoje. Były mniej więcej w tym samym rozmiarze. W każdym stało łóżko, biurko i kilka szafek. Tylko jeden wyglądał na zamieszkany, na każdej wolnej płaszczyźnie porozwieszano plakaty klubów piłkarskich i Adama Levine’a. W głębi domu usytuowana była niewielka łazienka. Mieściło się w niej wszystko, co potrzeba, czyli prysznic, umywalka, sedes oraz półki i szuflady. Na żadnym z blatów nie stał nawet krem, czy szczoteczka do zębów. Jednym słowem było bardzo schludnie i czysto.

- Jak tu pięknie. Przeczuwałaś, że przyjdę, czy co?- zachwycała się przyszła lokatorka - Idealnie posprzątane.

- Chyba tak! U mnie musi być perfekcyjnie.

Zwiedzały i rozmawiały jeszcze kilka minut. Nika rozpakowała swoje rzeczy, a później stwierdziły, że są bardzo głodne. Obie chciały pokazać swoje zdolności kulinarne i zrobić coś pysznego, ale Weronika w końcu musiała ustąpić pani domu, gdy usłyszała, że jej propozycją jest zrobienie tradycyjnego, hiszpańskiego gazpacho. W końcu, gdy usiadły nad pachnącą zupą, włączyły telewizję.

- Brazylijskie telenowele? Nie. Dokument o dinozaurach? Nie. Dalej, dalej. Fakty? Ni…

- Czekaj ! Patrz. Jest coś o Realu.

Mówiono o drużynie z Madrytu, która przyleciała dziś z USA, gdzie rozgrywali sezon przygotowawczy, do Hiszpanii. Rozdawali autografy i robili zdjęcia z fanami. Słuchały chwilę bardzo szybko mówiącej dziennikarki aż w końcu zauważyły coś ciekawego.

- Spójrz. W tle są jakieś dwie kretynki nad kawą. Gdybym ja dostała taką szansę od Boga, zobaczyć na żywo tych ludzi, nie siedziałabym przy stoliku jak jakiś debil.

Nika jej nie słuchała. Z szeroko otwartymi oczami wpatrywała się w ekran, a konkretnie w dwie dziewczyny pochylone nad kubkami.

- Zabawne, czy Ty wiesz, że one wyglądają jak my? - przełknęła głośno ślinę - Co gorsze… To jesteśmy my.

Popatrzyły się na siebie i w tym samym momencie wykrzyknęły :

- Cholera!